Τι ώρα είναι; Ποια μελωδία αυλακώνει την σιωπή; Ποια μαύρη πέτρα τα νερά της ενοχλεί, με παφλασμούς συμμετρικούς στην άγρια ακτή της; Δεν είναι νύχτα… Μια ηλιαχτίδα χαρακώνει την βραδιά… Πώς ταξιδεύει ως την κρυφή της αμμουδιά, και γράφει στίχους θλιβερούς στ’ αγνό κορμί της; Δεν είναι μέρα… Κοίτα τ’ αστέρια πώς κοιμούνται σιωπηλά… Δες το φεγγάρι που ακόμα αργοκυλά… Το μονοπάτι τ’ ουρανού δες πώς διαβαίνει… Μα τι συμβαίνει; Νύχτα και μέρα σιωπηλά μαζί βαδίζουν... Είναι που πια κρυφά τα μάτια μας δακρύζουν, τώρα που η αγάπη μας λυγάει κι αργοπεθαίνει…
σα το διαβασα μου ηρθαν τρελες εικονες στο μυαλο μου..με ταξιδεψες για τα καλα σε στιγμες που νομιζω τις εχουμε περασει λιγο πολυ ολοι μας.. ματακια γραφεις "εντονα" κ περνας βαριες δοσεις συναισθηματων..Το βαγόνι της ζωής ανετα φοραει εαν θελει το πιο ομορφο "μουσικο" κουστουμι και βγαινει σε επιδειξη μοδας!!! τι να πω... ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ συνχαρητηρια!!
Τί όμορφο...γράφεις πάρα πολύ καλά αλλά αυτό... φοβερή έμπνευση...συνέχισε όπως πας...μ'αρέσουν πάρα πολύ όσα γράφεις
Και κοίταζα τα μάτια σου στης θάλασσας το χρώμα Και μου πες «Έχω να σου πω πολλά τραγούδια ακόμα»
geia sou..diavasa merikous stixous sou kai einai pragmatika poly oraioi...sou eyxomai panta na exeis treles empneyseis kai na mas doseis kai kanena tragoudaki...xaxa..ta leme...